Ik probeer de momenten: lunch op het balkon
als de bouwvakkers schuilen
in de keet. De stoel voor het raam als alle vogels
tegelijk zich naar beneden storten.
De nog te lezen kranten op datum leggen op
de hoek van de tafel. De vliegtuigen die
op vaste tijden zich keren. Jongens die in de
straat hiervoor badminton spelen tot
hun moeder hen roept. Dat deed ik ook: minuten
lang uitstel vragen. Een knipperend
lichtje bij de gekozen gedichten die allemaal
over dit zelfde gaan. De verlaten
tuin. Het groter worden in een wereld die eigenlijk
niet past. De roep verstomd.
Blewbird
11 juni 2016 — 10:00
Je wilt volwassen worden, en als je het bent, wil je weer terug. Als je alleen vooruit wilt, is het leven prachtig (maar…).
alja
11 juni 2016 — 10:41
ha, daar ben je weer, ja zoiets…
wouter
11 juni 2016 — 12:15
De kranten op datum leggen op de hoek van de tafel.
En later, wanneer er verse kranten bij zijn gekomen de oude stapel, ongelezen, in de oud papierbak. Dat is ons lot en dat van oude kranten.
alja
11 juni 2016 — 13:58
nee, nee, ik lees alles, daarna gaat het in de kattenbak!