Zoekend naar ‘overbodig’, ‘onnodig’, zelfs een hele
zin als ‘voor de gek houden’ doorkruis ik niet alleen
de verzameling poëzie maar ook mezelf.
Alle namen die voorbij komen, alle publicaties, alle
interviews, alle goede bedoelingen, alle doorgehaalde
gedachten. ‘Op de hernieuwde poging’,
zei mijn ex-echtgenoot vroeger, ‘komt het aan.’ ‘Het
proces’, antwoordde ik dapper, ‘het gaat om het proces’.
Maar het gaat alleen maar om het succes.
Er hadden al zeven delen zwaar omslagen op het schap
moeten liggen, zeven keer zeven hoofdregels geciteerd
aan het winderig graf, versjes uit elkaar
gerafeld in een nieuwsblad moeten staan en een diepte
interview met Sad Eyed Lady Of The Lowlands bewaard
in de koektrommel links achterin de kast.
Gevonden waren wij en dan gekoesterd, voorbij alle
strijd en vrede, alle zinsbuigingen en komma’s, al het
geheimschrift onthuld tot aan
de rode bloedlijn toe. Dan pas had mijn mamma ‘zie je
wel’ gezegd en mijn pappa geknikt boven zijn reuze lijf
en ik gezegd dat het goed was.
hans altena
21 februari 2016 — 10:46
Maar je wordt gelezen, gehoord en schrijft door… En misschien in de ruimte van de doorhalingen, dat wat je weglaat, komt eens nog meer binnen… Momenteel weet ik niet meer waarover ik zou willen schrijven of spreken… Alsof wat ik zie en voel zijn bestaansrecht heeft verloren omdat ik eraan voorbij geleefd ben en te weinig acht sloeg op wat ermee gebeurde, in de vergissing dat ik altijd nog wat kon toevoegen …. Een oeuvre ontstaat pas wanneer je bewaart, en zoveel gooide ik weg zonder ruimte te scheppen… Ik zie die wel in jouw werk, ondanks de doofheid rondom door het lawaai van wie de ruimte innemen… Maar toch, lees ik dan weer je woorden, denk ik aan doorgaan…
alja
22 februari 2016 — 07:11
dank je, Hans