Het is niet zozeer dat ene ingrediënt, dat artikel over datum
of die drie taartjes achter elkaar dat ons misselijk

maakt, het is die ene foto in de pers, dat verhaal dat we niet
konden lezen maar toch deden, dat beeld vanuit

de woorden, onze conclusies en fantasie en de verbazing en
angst die we voelen achteraf of tijdens.

Het is ons lijf dat alles opslurpt, boert en verteert, het doet
ons voorover buigen met kramp, handen op onze

pijnlijke buik, het hoofd dat barst, een koorts die zich over
ons verdeelt, een klamheid die parelt, we willen

overgeven in de berm, stoppen onderweg, vingers in de oren,
we willen niets eigenlijk maar krijgen alles,

een versregel die hinderlijk blijft hangen, vingers in de keel
dan maar de pijn blijft en dat overvolle nare gevoel.