We namen hetzelfde zakje soep zo rond de middag en bleven
tegenover elkaar zitten in de pauze die eigenlijk geen
pauze was maar gewoon een iets langer kletspraatje terwijl de
rest buiten tegen de muur stond te roken of belde
met het thuisfront, de boodschappen door kreeg en tekende over
het gezinspak ijs, het werden steeds grotere stukken
leven die we deelden en dat doen we nog. Nu is de soep vers
en zijn de collega’s vertrokken, het werk allang gedaan,
onze moeders dood, de mannen zweven boven ons en het liefje
in de bezemkast sluiten we op, de sleutel draaien we
drie keer om. Ook alle ziektes en ongemak liggen daarbij, wat
nog rest zijn de dromen, de tranen die zij plengt,
het zakdoekje nu van papier en dat wat we nog weten: ik dichtte
ons iets anders toe en zij maande mij tot werken.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x