Ook vannacht kom ik bij mijn ouders uit en te laat, natuurlijk.
Misschien vanwege die verjaarspartijen die ons oude

gezin deze dagen viert, de hoeveelheid eten daar, de cadeaus
terwijl we toch niets aan elkaar zouden geven,

de stapels boeken op de grond, de leesbrillen bovenop het hoofd,
de fietsen tegen de buitenmuur. De herinneringen die

niet synchroon lopen, het zacht gemor over een gebeurtenis die
toch echt nooit plaatsvond, de stem van mamma, de

operaties of hoe snel onze vader reed, het opspattend grind van
de lange oprijlaan, zelfs hoe koud de winters waren.

Misschien ook omdat ik eraan denk wie ik het eerst zal moeten
missen, na hen, wie van ons het eerst ziek wordt of

behoeftig en dat zoiets ongehoord is en niet de bedoeling en
onverteerbaar, en nu nog niet toch, en zo graag nog eens

hun stemmen zou horen.