Haar stem klonk jong, een beetje hees misschien, een rokerige
omgeving of een kleine verslaving. De snelheid waarmee

ze antwoordde was ook van een bepaalde leeftijd maar toen ze
voor me stond, bleek ze een oude vrouw met kleine

oogjes, hangende krullen en een rode lipstick over dat dunne
streepje mond. Veel kleiner dan gedacht en helemaal

niet jeugdig en met rook in al haar kleren en vingertoppen geel.
Zo vraag je je af hoe iemand jou voorstelt. Iemand

die alleen je versjes kent, je naam nooit googelt, niet op de
sociale media zit maar stellig weet hoe, alleen

vanwege die versjes. Iemand die alle aanleiding kent, alle
behoefte, alle verzuim en alle vermaak, althans

dat denkt. Iemand die zich familie voelt en je opeist, naast je
wil zitten en nooit meer weggaat, althans dat denkt.