Elke vrouw in het trapgat wordt nageroepen met een harde
waarschuwing de tas dicht te houden. De

buurvrouw die voorheen alleen informeerde of het wel
ging, heeft nu een andere zienswijze, een

ander thema. Langgerekt herhaalt ze zich hoewel niemand
zich iets aantrekt van haar bezorgdheid.

Bij voorkeur vanuit de open deurspleet maar soms vanaf
het balkon en alsof de ramp zich meteen voltooit.

Je verwacht een uitleg, een voorbeeld maar behalve nog
het ‘zeg het ook je vriendinnen’ blijft het bij

die ene regel. Dat terwijl zij nooit buiten komt en binnen
toch niet met een tasje loopt. Haar angst

vergaart zij uit het toestel dat elk uur aanstaat, de stemmen
die langskomen zonder dat iemand ooit binnenkomt.