Mevrouw K. verontschuldigt zich ervoor maar ze snapt er toch
echt helemaal niets van. Ze heeft al die tijd rustig

gezeten, nou ja op dat rondje halverwege na dan, waarop ze ging
staan, haar rollator pakte, draaide, en weer ging zitten

en ze heeft haar lachjes gestrooid, met haar flesje water geschud
en het goedgevonden dat B. naast haar zat maar nu

beweert ze dat er helemaal en echt en niets is dat ze heeft begrepen.
Ik ben dan ook, zegt ze, heel direct. Dat is waar.

Mevrouw K. zou de stoel uit je handen slaan als je haar aanschoof,
grommen bij de drup thee naast haar glas, ruzie

maken met iedereen en van haar dochter vervolgens weer op de
kop krijgen omdat ze zich niet aanpast. Als je haar

sussend zegt dat het je ook vreselijk moeilijk lijkt, dat aanpassen,
sist ze. Eigenlijk moest zij de enige zijn die het wel begreep.