Soms maakt het wat angstig, je zit op een doordeweekse
dag in je blootje en typt schuddend met alles

boven tafel en denkt het gaat weer over hetzelfde. Iemand
zegt je weet eigenlijk niet precies wat er aan

de hand is maar dat maakt het poëzie en precies dat wil
je. Niet alles prijsgeven want delen is

veel moeilijker dan je hier op het scherm suggereert, leven
sowieso. Het wordt kouder bovendien.

Nog even en de bomen zijn leeg en geven jou terug, de
buren kunnen weer zwaaien, je rilt en hebt

het liefst dat iemand een dekentje over je heen gooit. Je
voeten trommelen op de houten vloer, er is altijd

één iemand te weinig die je leest. De lucht geeft regen en
een uitgerekt konijn waarmee je net nog speelde.