Over zijn strekkend lijf, dalend met gepuf, staarde ik naar buiten,
nee, naar hem, zei hij en glimlachte daarbij
vol trots. Het was omdat ik wist dat hij er niet meer zou liggen
en ik alvast bij een volgende was, man, bezoek,
gebeurtenis, seizoen. Het was omdat hij wist dat hij een passant
was, ingenomen met zijn besluitvaardigheid.
Gek genoeg moet ik daaraan denken als een vrouw in het parkje
hiernaast mij vraagt of ik denk dat er een
einde komt aan al het verdriet en pijn. Nee, zeg ik. Dank u, zegt
zij, dat was het goede antwoord. Ik wacht op een
heilsbode, een verfrommeld stuk papier, een code of een vinger
naar boven maar ze loopt door. Omdat ik wist
dat ik gelijk had, leek het grasveld opeens nog groter. Hij sliep
op dezelfde plek waar ik hem achterliet of hij
mij.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x