Gelukkig reiken de takken bijna weer naar elkaar met donzige
lichtgroene uiteinden al zien we nog steeds het

knipperend licht van de auto van de pappa van de vier kinderen
L. die tegenwoordig op het gras staat omdat blijkbaar

bij het opgeven van het gezin ook een parkeerplaats hoort van
andere afmetingen en structuur, concurrentie met

andere voertuigen uitgesloten en overbodig lijkt, van voetballen
allang geen sprake meer is en iets van dauw of

madeliefje om zeep geholpen al lang voordat Lucretia ging gillen.
Gelukkig is er dagelijks sprake van groei in

die hogere regionen, kunnen we bijna uittekenen wanneer de bomen
tot omarmen over gaan en wij verschoond blijven van

het verbreken van orde, liefde, lente zodat het geloof in altijd en
eeuwig en veel groen en poeslief zingen weer herstelt.