Misschien is het vooral het wachten. Op de stoep totdat de
overigen arriveren, op de hoek in een

onoverzichtelijke rij voor het busje dat dezelfde kant opgaat,
onder de luifel totdat de regen ophoudt, aan

de waterkant totdat het de beurt is voor de foto, reikhalzend
naar het moment dat er gebeld wordt als je

afgesproken hebt, in bed met het hoofd tegen het eind, keurig
rechtop gezet alsof iemand binnenkomt die,

benen netjes over elkaar. Hebben we alles verstaan? Pratend
met de andere helft, de nieuwe familie, horen hoe men

je ‘de mamma’ noemt, jezelf omdopend, je weet van niets
behalve die drie tranen die op het laken druppen als

je wacht op de slaap. Ik proef de liefde, zei iemand. Zelf
had ik af en toe de smaak van verlatenheid in mijn mond.

 

 

(mijn jongste trouwde 9/9)