Waarom vertel je dat, vroeg hij en dus werd de speech met
dat kinderlijk detail herschreven in haar hoofd,

net zolang tot het goed was. Waarom ga je daar straks staan,
tik je tegen het glas en schraap je je keel, dacht

hij en ze wist het eigenlijk niet meer. De toespraak was voor
haarzelf blijkbaar, een korte samenvatting van

toen, een zwemmen naar het eiland dat haar kind was en iets
van vermoeidheid onderweg. De gevoelstemperatuur

van dat kind schommelde tussen de 6,7 en 2,3 en zij had
geprobeerd hem warm te houden maar dat was

jaren geleden. Nu gaf ze op wie dan ook gelukkig te maken,
niet haar verantwoordelijkheid, niet

haar schuld. Jaja, zegt hij. Het is duidelijk dat hij niet tussen
de bruiloftsgasten staat en van de taart snoept.