Dat het zo simpel kan zijn. Beschrijven wat er werkelijk is,
voorlezen zodat er een beeld ontstaat, aan de

linkerkant van de weg blijven lopen en niet over te steken,
het Noorden altijd als leidraad te houden,

thuis te komen op andere plekken, tegen een willekeurig
iemand lief te zeggen, de kinderschaar

uit te breiden, een vader neer te leggen die nergens meer was,
twee zonnetjes in de rechterbovenhoek van

de tekening, het papier op te rollen in plaats van een vliegtuig
te vouwen, vrolijk te worden van een lint in

je haar, de ruimte te meten door je voeten voor elkaar te
zetten, de tafel vast te houden terwijl je

danst, beweren dat je geen honger hebt en opeens weten dat
je het, wat dan ook, makkelijk kan.