Ze vraagt aan hem of hij niet vindt dat ze gek doet, af en
toe en terwijl hij nog zoekt naar een mogelijke

verklaring, schudt hij zijn hoofd. Ze noemt hen zo’n leuk
stel, ze zijn het ook, ze passen perfekt maar

haar stappen zijn steeds groter terwijl hij voortdurend na
lijkt te denken tot hij opeens zegt dat hij

iets voelt, een zachte kriebel van haar die hij teruggeeft.
En dan zegt hij iets over houden van, veel te

vroeg en veel te eng zodat nu zij gaat twijfelen of dit het
wel is, of het niet te veel van alles is en of

zij dit wel wil. Er komen wat tranen, het gezicht vertrekt
maar dat is natuurlijk de onwennigheid want

het is wel even geleden, zegt ze, dat ze überhaupt iets geks
deed met zulke grote gevolgen als dit.