Slechts eenmaal kwam ik helemaal tot boven waar het licht
op de juiste manier door het dak viel, de kleuren

gemengd werden en in vegen het lijf herkenbaar gemaakt.
Voorbeelden lagen over tafel als bereidwillige

liefjes, het hoofd altijd op een andere romp, de ronding van
een borst was nu een bil en toch had hij duidelijk

gekeken. Er waren foto’s genomen op diverse tijden, het haar
was nog rood, de kleren waren al uit, de tafel

stond nog in de keuken, de buren waren weg, hij sloop naar
de overkant van de straat terwijl zij poseerde

vanachter een half gordijn en zwaaide. De attributen zag ze
nooit terug. Hij beweerde dat hij niets bewaard

had, zij dacht aan een mapje of twee in zijn linkerbovenlade.
Het was ook lang geleden natuurlijk.