Vannacht dacht ik dat ik dat ene woord wel zou onthouden
zoals je soms koortsachtig dat

beeld bewaart waar je nog iets mee wilt doen, moet doen,
maar blijkbaar was het een

geheugentest en zijn we gezakt, er lag niets deze ochtend
behalve een wit laagje op de

daken, een dun vliesje op het water en we zouden voorzichtig
moeten lopen. Misschien waren het drie

woorden en was het simpelweg te veel, de afstand naar de
werktafel te groot, de pen zoek, het papier

onwillig, het bed te warm, het huis te donker. Misschien ook
willen we eigenlijk kwijt zijn

wat van belang lijkt, onze handen ergens anders voor gebruiken
dan dat behoedzaam schrijven.