Herkenning geeft een grotere waarde dan alleen aanwezig
zijn. Als de gitarist zich mijn ouders herinnert,

de grote tuin, het indrukwekkend huis, hun vriendelijkheid,
zijn speelkameraadje mijn broertje, als hij

als het ware voor hen luistert naar mijn voordracht en daar
een liedje op maakt, me toeknikt, vraagt of het

geluid goed is, is het net alsof mijn moeder knikt en mijn
vader met zijn grote voet zwaait terwijl ze intens

luisteren, hun best doen mij te verstaan. Mamma zegt niets
over het decolleté, pappa niets over dat hij

maar twee keer genoemd wordt en de glans op mijn gezicht
geldt alleen maar die vriendelijkheid van hen.

Naast het plezier in het spelen nodigt de gitarist tot een dansje
waarbij mamma haar rokken tilt en over de kabels springt.