Er zijn van die overbodigheden die moeders maar niet afleren.
Naast het invullen van alles dat stil en leeg is,

het nadenkend kind, de afwezigheid van een belangrijk iemand,
het rooster, de eigenschappen van een voorouder,

de staat van zijn en of je nu wel of niet moet hollen achter een
fiets, waarschuwen voor het rode licht en de beker

thee moet blijven vasthouden omdat de inhoud zo heet is terwijl
je die al met koud water had vermengd, is er ook

het denken in dat andere hoofd dat hoe klein of groot inmiddels
voor behoorlijk veel onrust zorgt en dat je gewoon

overneemt. Wonderlijk hoe je meent te kunnen weten hoe het
moet. De een na langste toont opeens een blauwe

saffier aan de hand van zijn vriendin, een stap die jij niet kende,
terwijl jij nog schrijft over geluk als een grapje.