De noodzaak me hier aan- en af te melden is toch alleen het
bewijs leveren dat we er nog zijn, een selfie

met of zonder glimlach, de schone onderbroek die we vroeger
in onze tas moesten hebben èn aan

voor ongelukken en onverwachte uitnodigingen, het gymmen
waarbij we stiekem de kniebuigingen overslaan.

De gretigheid waarmee we hier beginnen is alleen de haast
waarmee we bovenstaande handelingen als bewijs

aan de hele wereld moeten leveren of ze nu opgemerkt of niet
worden. Ons systeem waarin we niet alleen

woorden in een strak ritme zetten is niets anders dan een agenda
waarin we onszelf voor houden dat er

een morgen is en er gisteren ook nog iets was en volgende week
zijn zal. Nu alleen nog buigen voor dat wat niet hoeft.