Het is een kwestie van wennen, meent hij. Kon vroeger alles
in een minuut of twee, weliswaar langere eenheden

dan mijn seconden, nu moeten het middagen zijn met open
eindes en herhalingen de dag erna. Ongetwijfeld

heeft het te maken met verstijving van de ledematen, kramp
in de bovenste regionen en verkilling beneden,

terwijl het hart bereidwillig blijft, althans het mijne. Geduld
kun je oefenen, natuurlijk. Misschien ook

zijn de analyses te scherp, moet ik niet terugkomen op de
landerigheid van een zondagmiddag, elke ochtend

immers spring ik gretig op, iedere maandag luidt nog een nieuw
begin in en eindes zijn over het algemeen

voorspelbaar en behoorlijk dicht. Dat is iets wat hij natuurlijk
vreest, zaak van lichtgelovige meisjes uit de provincie.