De vriend die niet van rijmelarij houdt, heeft nog last van
de winst van Nixon, jaren geleden, en de vergeefse

protesten tegen de Vietnamoorlog terwijl ik eerst moet berekenen
hoe oud ik was en dan uitkom op mijn favoriet dichter

die in die tijd, ook zonder rijm, het protest zong. We wachten
nog steeds op een nieuw nummer, zeg ik,

gewoon om de tijd te overbruggen en te wijzen op wantoestanden
nu want die zijn van alle tijden. Misschien omdat hij

toen jong was en de marsen liep, zelfs naar het land in kwestie
ging later en erop studeerde, dat die periode langer

voor emoties zorgt. De sprong naar nu blijft te groot, zeker twee
weken is hij depressief bij de koffie.

Ik raad hem een geel hesje aan, een dikke zwarte viltstift, een
luidspreker en enkele reis naar vandaag.