Vannacht zaten er zeker honderd bezoekers tegen de wand geplakt
van mijn oude atelier, mijn moeder tilde schalen

eigen gebak in de lucht en maakte zich groter tussen de groepjes,
de kinderen holden er dwars doorheen, zomaar

werden er dichters op brancards, bloot onder een laken, in een kring
vertoond en terwijl er een om sherry riep, zocht ik

tussen mijn voorraden en kon natuurlijk niets vinden. Even tilde ik
bij een ander het laken op en grijnsde. Onderdeel van

een ludiek optreden zoals dat vroeger in mijn waterhuis op het programma
stond. De gedachte dat ik gek was overheerste. Ook zou

alles nog gratis zijn, iets dat niemand zich veroorloven kan. De kunst
werd onzichtbaar, de ramen vol van damp, iemand

plaste in de kelder, alleen mijn moeder leek op haar plaats. Ze beweerde
zelfs dat van die brancards verzonnen te hebben.