Fidonc wilde niet luisteren vanmorgen. Nu kan het zijn dat
hij dat geen enkele morgen deed. Zijn baasje

had vandaag geen mobiel bij zich dus keek hij in plaats van
naar beneden voor zich uit en in

het gras. Er hing iets pluizigs aan een beentje, er liep een rood
spoor door wat bloemen, er blonk een

grasmaaier in de verte. Hij had niet het idee dat er iets ernstigs
was, hij miste het flitsend schermpje en

vloekte. Toch hadden beentjes meestal een broekje aan en
bloemen bloedden zelden. Bovendien klonk er

gejank, een beetje op de toon waarop zijn vriendin uithaalde.
Achter zich rende iemand en mepte Fidonc

tegen het tere lijfje. Wat maakten mensen zich toch druk om
niets. Hij kon natuurlijk niet bellen, hij had geen telefoon.