Was het ochtendritueel elke keer een teken van aanwezigheid,
een hardop je naam roepen tijdens een presentielijst,

een bewijs van onoverwinnelijke krachten tijdens donkere
krachtmetingen met monsters van allerlei formaat,

een spoor dat je achterliet teneinde teruggevonden te worden,
nu komen er eerst andere handelingen als

baby’s op je heup, met een hand een banaan pellen en met de
ander een verfkwast in paars dopen, een gesprek

voeren over dinosaurussen, tussen puzzelstukjes, duplostenen
en een namaak koffiezetapparaatje wegrollen

onder de bank met bovenop je lachende jongens die toch al
opgevoed waren (dacht je) en lijkt het alsof

je al die jaren van vrijheid en drukdoenerij gewoon niet hebt
beleefd en is je handschrift opeens aandoenlijk rond.