Het is altijd al mijn onderwerp, zeg ik, als iemand bezwaar
maakt tegen mijn aanwezigheid in een bundel die

als historisch document moet dienen, een kale stad en lege
straten en flink wat afstand onderling is voor

mij geen straf. Zette ik vroeger nadrukkelijk een kruis over
twee pagina’s zodat ik niet weg hoefde, nu

heeft dat een achterliggende reden, geen excuus noodzakelijk,
seizoenen die zich afspelen achter een muur

vol kunst en tafels vol boeken, een man die sowieso onbereikbaar
speelde en kinderen die geconcentreerd zich

verloren in het scherm. Ik was altijd al dat meisje dat met een
koffertje op de bank speelde dat ze op reis ging

maar niet ging, only pretend zegt mijn kleinzoon nu, en lacht
me voluit toe. Het koffertje vol speelgoed.