Ik blijf me herinneren hoe hij op een klein fietsje de straat
uitreed en lachend in de camera keek die een man

in goed gesneden maatpak voor hem hield. Of hoe hij in
jurk een berg opklom, heel veel later en de

hand hield van een andere vader. Hoe hij, behalve dan de
borstelige wenkbrauwen, op mijn pappa leek,

in alles charmant, in alles groot en met van die ogen die
zo rustig stonden en tegelijkertijd alles zagen.

Die had mijn vader dan ook weer niet. Afgoden maakte ik
me van al die mannen terwijl Dylan gewoon

een broertje was. Mannen met een missie. Terwijl een heel
leven begon op het einde van die straat met

een vader die uit beeld liep terwijl het kind hem bij probeerde
te houden. Dat deed mijn vader dan weer wel.

(dag lieve Leonard Cohen)