het witte veld

Mijn hoofdlettergebruik, mijn zonder leestekens
tellen, een eindeloze opsomming van dat

wat we konden doen en daar, laat zich makkelijk
aan de wand spijkeren, het wit daartussen

helderder dan ooit terwijl het zwart smoezelig in
de spaties kruipt. Een jurkje dat

omlaag getrokken wordt en alsnog de benen moet
bedekken. Rimpelend alsof

op de groei gekocht, moet zij nu wurgend wringen.
Het is altijd ochtend als zij

weggelegd vergeten wordt terwijl in de nacht om
haar gebedeld dient. Zij danst dan

en laat het hoofd tollen en moet zich vasthouden
aan het vege lijf dat volgend vult.

(de expositie van onze teksten bij de KCB is afgelopen;
we hebben de prints nu in onze nieuwe kamers verwerkt)