Voorheen gleed ik bloot en half uit de trein en
wapperde als het ware voor de wind en
het spoor uit, nu moet ik van mezelf lopend
hetzelfde traject nemen. Uit het
raam zie ik de smalle mogelijkheden, de hekjes
die dwars of de slootjes die traag
de doorgang verhinderen, ik ben geen engel
meer en toch kan ik ook zo
makkelijk thuiskomen. Er is een jongetje dat
dreinend in de coupe steeds eenzelfde
regel zingt, zijn vader dreigt, een eendje piept,
het plastic barst. Kijkend naar het raam
schakelt het kind zijn moeder in, gerustgesteld
dat niets open kan maar ik sta al buiten.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x