Ik denk dat ik nog een sigaret heb, een
half pakje in de boekenkast verscholen
waaruit mijn broertje en ik

soms stelen zoals ik denk dat ik nog hun
stemmen heb, mijn mamma’s fel en vol
emoties, mijn pappa’s

laag en even borstelig als zijn wenkbrauwen,
beide attributen als troost en ik denk en
denk, leg mijn oor op

de opgegraven grond. Mijn broertje speelt
met Dinkey Toys en bergt ze in het zand
waaruit ik taarten maak.

Mijn mamma roept voor het eten. Mijn
vader breekt de hoorn van de telefoon.
We staan allemaal in de gang en

kijken. Mijn moeder neemt een Roxy Dual
filter uit het mosgroen fluwelen kokertje
op tafel. Wij ruiken er even aan.

Niemand waarschuwde ooit voor de gevolgen.
Op alle 8 mm filmpjes staat geen stem en
alleen mijn vader zwaait onbeholpen.