Uiteindelijk koppelt hij de touwen los en laat het schip naar de
einder varen, tot voorbij de echte wereld en dan

over de rand waar alles ophoudt, het water is koud, dat weet hij,
en niemand wil mee. Zorgvuldig maakt hij haar

zeewaardig of misschien juist ook niet, een ongeluk gaat sneller,
een plan heeft hij niet. Als hij op het dek staat,

groet men hem tenminste, hij last dezelfde paaltjes nog een keer,
verstevigt de brug, schudt zijn spieren los,

verkleumt, er is een weinig zon, dan sjouwt hij met hout en stookt
de kachel in het ruim hoog, zij zegt dat hij ook gewoon

overboord kan springen. Ze had een verhaal geschreven waarin
ze in het zwart aan de kade staat en jaren wacht,

maar hij wil juist uit ieders verhaal, uiteindelijk doet een mens dat
wat hij moet doen en helemaal alleen, kapiteinspet op.