Misschien ligt het aan het voorjaar dat iedereen knikt en groet,
de ogen dichtgeknepen tegen de zon maakt elke

passant een familielid, de buschauffeur jolig en het hoofd van
een schoolreisje, hondjes kwispelend en terwijl

gedachten, zwaar als ongelijk verdeelde bagage, de voeten op
de grond houden. Misschien ligt het aan het aantal

ouderen dat steeds vaker ergens tegelijkertijd aanwezig is, een
reünie van klasgenoten die je je niet echt herinnert,

het dorp leeggelopen, een populaire route en herkenningspaaltjes
die knipperen als je zwaait en zeker ligt het aan

het sombere nieuws dat ons allemaal treft, nog even en we zijn
ingelijfd in een volgend debacle, een ongelijke strijd,

een ander regime, onder een domme kracht en iemand die zei
dat het wel mee zou vallen of erger nog, beter zou worden.