Het wachten is op de verbinding, het vollopen van het cirkeltje
dat draait en talmt, het accepteren van een uitnodiging,

het vertrek van een trein, het tikken tegen het raam, het jezelf
terugvouwen onder hem maar soms duurt iets zo

eindeloos lang. Dat liggen gaat nog het snelste en misschien is
dat ook wel het beste, het nadenken bewaar je voor

later, de beelden rijgen zich in omgekeerde volgorde aan elkaar,
de beesten schuilen weer onder de bomen, het hek

staat open, een lichte damp stijgt op. Tegenover je zit een meisje
dat zorgvuldig haar make=up aanbrengt, zo volkomen

zichzelf in een rijdende licht schokkende wereld, ze is mooier
zonder al deze toevoegingen maar dat weet ze niet,

een kind eet een krakende cracker met twee handen, speelgoed
in zijn schoot, linksachter ontstaat een gesprek, te luid.