Vrede is er de volgende ochtend, de handen geschud, de tekst
langzaam herhalend, uitgeschreven op het papier,

tussen de dampende jassen door naar de uitgang, dansend op
de komma’s, misschien wat eten onderweg. Vrede

is iets van loslaten, de lief laten gaan, genoeg hebben aan de
herinnering, een dekentje op de bank, bijna niet

vooruitkomen in een klein bootje terwijl hij nog altijd stuurt,
boodschappen doen in de kleinste supermarkt, een

caissière met een kussentje achter haar rug. Vrede is het grapje
met een vriendinnetje, ik zie ik zie wat jij ook ziet,

een pijl in een cirkel, een droom waarin je je kinderen achter
elkaar in een bedje legt en je je moeder tegenkomt,

ach jij, zegt ze, en stopt haar zakdoekje tussen jouw borsten,
vat toch geen kou, nee zeggen, nee mamma, jij ook niet.