Het plan mist, zegt hij, en dat het niet om erkenning gaat maar
om duidelijkheid en een toekomst. In de tien jaar

die hij nog heeft, een willekeurig getal, kan hij of drieduizend
boeken gaan lezen of aandacht geven aan zijn naasten,

wie dat ook zijn. Dan hoef je dus alleen maar te kiezen, denk
ik. Dat is het nu juist, meent hij, besluiten nemen

is niet mijn ding en bovendien kies ik altijd voor mezelf. Soms
is een gesprek alleen een opname van je eigen stem,

hoor je je eigen twijfel, laat je nog eens jezelf een conclusie
trekken terwijl de ander in de koffie roert en een

krakend hapje neemt van iets lekkers. Zonder plan schuift hij
de stoel weer aan, kijkt door het raam, wijst op niets

en verlaat het pand. Ik zit nog bij dat willekeurig getal en denk
aan één boek per avond en eet met natte vinger de kruimels.