Naast het publiceren elke ochtend, de gymoefeningen, de ogen
half turend, mezelf verschuilend achter het loof van

de bomen, nog, controleer ik of ze leven: mijn kinderen, de man,
ikzelf misschien. Als het stipje groen is voel ik me

betrapt, ga gauw naar de volgende. Als het tijdstip van het laatste
aanwezig zijn vroeg in de morgen ligt, maak ik

me zorgen. Een nachtmerrie, een ongemak, een kind op de vloer
gerold. Als er niets staat achter de naam is om een

duistere reden het apparaat uitgeschakeld en zijn de twijfels net
zo donker. Een scenario is zo geschreven, daar ben

ik voor, u heeft gelijk. En dan dat overdrijven van elke schrijver,
het wordt er niet rooskleuriger op. Zelf laat ik

het scherm bijna keihard op de vloer vallen, driftig betreur ik het
uitblijven van bepaalde snelheden, het lichtje rood.