Alsof je thuiskomt en dan door de huiskamer moet en verplicht
handen moet geven, anders krijg je geen stukje taart.

Je rapportcijfers moet delen met de vrienden van je ouders, je
slaapwandelend tussen hen in zit, sigaren rokende

oudere heren, vrouwen die naar eau-de-cologne stinken. Ze in
je wangen knijpen of verder beneden, je verplichten

tot een lachje, aan je haar wordt gevoeld en je antwoorden op
hun vragen uitblijven. Alsof je elke taal

begrijpt en überhaupt hebt nagedacht, ooit iets anders hebt bedacht
dan het leukste kind te zijn. De rook en geur is

verdwenen maar om op het podium te komen en te wapperen met
je werk, maakt je weer klein, even onbeholpen als

toen. Het vraagt om hoge hakken, een satijnen broek waar handen
vanaf glijden en een zwarte streep onder je ogen.