Maar het is meer dan dat. Het is het langzaam aan wakker
worden op een heel andere plek, een kind naast me,

nog een kind. Mijn rug tegen het kussen tegen de muur en
praten. Het is niet meteen werken, het is vroeger

en nu, iets heel anders dan mijn dagelijks ritme. Het is een
fysieke beweging, kleertjes aan terwijl ik normaal

het eerste uur bloot blijf, het is praten en regelen en weer
moeder zijn. Zette ik toen drie kinderen op een

fiets, haastte ik mij terwijl ik nog even omkeek en zij als
eersten op een leeg plein wat verloren stonden,

was elk telefoontje op de werkvloer een mogelijke schreeuw
en redding vereist, iedere onderbreking een

schuldgevoel, nu rekken en strekken we nog wat alvorens
een nieuwe dag begint, de tijd zoveel kostbaarder.