Heeft het zin te schrijven als de schrijver onzichtbaar blijft en
het product in de ruimte blijft hangen, ergens

tussen verwachting en uitkomst in? Het is de techniek die voor
een zwart scherm zorgt of het falen van de techniek.

Oververhitting, zeggen we grappend en plaatsen een foto van
veel lekkende waterijsjes, een fonteintje waar

we ooit door renden. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen. We
willen het postpapier terug, de tere kleuren, een

voor een u berichten vanuit de boomhut, iets voor u tekenen in
de kantlijn, het vliegtuigje mag u zelf vouwen.

Wat ongeschreven blijft hoopt zich zo op. In ons hoofd, in ons
lijf, hier. Als een zuinige beheerder van

voorraden die misschien verschimmelen, zeker zuur gaan ruiken
en oneetbaar zijn en na jaren pas ontdekt worden.