De pappa van Luna, Luke, Lente en Lars wacht voortaan bij het
hek, in regenpak is dat een nog droeviger gezicht dan

in zijn overal. Er wordt een kusje afgedwongen, hij gaat door de
knieën en alles past nog in de fietsbak net zoals

daarvoor, alleen hij kan niet meer door het hek, de deur, de gang
in naar boven en de kinderen zijn zoveel stiller dan

een paar maanden geleden en de tuin is een chaos en de lichten
branden nauwelijks en het verdriet kringelt in eindeloze

rookkolommen vanaf het balkon en oma komt niet meer drie keer
in de week langs en Lucretia rent niet meer elke

dag, alleen nog naar de vuilnisbak en weer terug en ze maakt geen
selfies meer van haar akties en voortaan laadt ze

haar boodschappen zelf uit waarbij ze de achterklep per ongeluk
open laat staan zodat je eindelijk, eindelijk een piepje hoort.

 

 

op 8 april 2006 verscheen mijn eerste blog!