Hoe kan het dat iedereen zoekraakt inclusief jijzelf maar dat je
moeder gewoon daar is waar ze moet zijn, dood

weliswaar maar op dezelfde plek en je aankijkend, het haar
achter je oor schuivend, iets liefs zeggend,

haar mantelpakje keurig en zonder vlek en haar nagels dat lichte
roze. Dat je haar voelt omdat ze je even prikt met

haar scherpe vingers, haar ruikt omdat ze nog altijd hetzelfde
parfum draagt, haar taal verstaat omdat ze nog steeds

het Fries hooghoudt, dat je haar hebt, gewoon nog hebt. Dat in
de nacht zij de enige is die je herkent, niets

vage contouren, de stof van haar pakje ruist en glimt, haar hakken
tikken in de zachte grond, kleur op kleur is zij

degene die je ziet, je hoort, je voelt, je ruikt, je wakker maakt en
o zo weemoedig maakt tot de ochtend als lente ruikt.