We kunnen straks wel kijken, zegt S., waar jouw Sintkadootje ligt.
Het zijne ligt in Antarctica, die van mamma in Japan,

het is onbekend of ze het terug krijgen, pinguïns spelen er
misschien mee, zegt hij, nou ja in Antarctica dan.

Ondertussen rijdt hij op een gele mountainbike om het pleintje
voor het huis en probeert alle drie versnellingen uit.

Ik kijk naar portieren die opengaan van parkerende auto’s, hoor
geluiden uit de andere straten, houd drie grotere

jongens in de gaten. Hij meldt zich na drie keer twee rondjes
en komt naast me op de weg staan, zet de fiets

op de standaard en op slot. Hij houdt van het klikgeluidje als
hij hem weer van het slot haalt, dat is nieuw, zegt hij.

Ik vraag wat nu? Ik wil nog even naar de bomen kijken, zegt hij.
Soms kun je je vreselijk overbodig voelen.

Indonesië meldt hij later.