Hij had gedacht dat het over hem ging. Dat er iets was
in of tussen al die regels waaruit hij kon opmaken

dat hij onderdeel nog was van haar leven. Zoals zij wel
wist dat er tussen al zijn beelden zeker een

schaduw van haar zat, een vooruitspringend detail of
een flard van een jurk in een boom. Een

geren en gegiechel, dat zou het leukste zijn. Desnoods
een stilstaand shot van een ernstige vrouw die

tot tien telt als de camera op haar gericht staat. Een pagina
voor hem waarin zijn aanwezigheid een zaak

van het hart is. De indeling van haar huis waarin kamers
leegstaan waar hij zo in zou kunnen trekken.

Een botsing tussen beiden die dan door een derde zou
worden genoemd als fataal terwijl zij beter weten.