Op tafel speelt L. de bruiloft na. Twee legopoppetjes staan
tegenover elkaar, verderop staan er drie te kijken.

De tafel blijft verder leeg. Er is geen boeketje dat over de
schouder weggegooid kan worden, slechts

een draagt een hoedje, het is onduidelijk of de ceremonie
nog wacht op meer attributen en bezoekers.

Hij is waarschijnlijk aan het speechen op het moment van
de foto, vraagt om het Ja-woord en de ringen

of een extra stuk taart. Vroeger, en dat is heel lang terug,
werd mijn naam gekoppeld aan opa, waar ik was

moest hij ook zijn. Gelukkig was hij er nooit. Online vraag
ik nu of hij moeite had met mijn toespraak,

de echte. Nuh, zegt hij, maar vrolijk werd hij er niet van.
De jongetjes wel. Op tafel ligt al één poppetje

omver.