Steeds duidelijker wordt dat afspraken, routebeschrijvingen,
nieuwe plannen, niet voor koortsachtige opwinding

zorgen maar voor buikpijn, smoezen en een algehele staat
van somberheid en ook al vallen afstanden soms

reuze mee en staat alles voor de zekerheid op een kladje dat
precies in de handpalm past nadat het een

halve dag in een borstzakje van het spijkerjack zat, als een
kleinood gekoesterd en mogelijk tot vergeten

gedoemd, we zijn op de terugweg pas opgelucht en weer tot
ademen in staat. En toch gaat alles anders dan

verwacht, er mist een aansluiting, er is een hoosbui, we kunnen
ons handschrift niet meer lezen en we verstaan iets

verkeerd zodat dit mogelijk teken van hogerhand als ultieme
reden kan dienen helemaal nergens naar toe te reizen.