Als ze al die jaren al dagboek en agenda is, geweten en
hoedster van, dochter van Salomo, waarom

maakt hij zich dan nu zorgen om het vergeten, om de gaten
in zijn hoofd, de rondjes om in steeds

dezelfde straat? Waarom legt hij zijn voeten niet neer aan
haar marmer, wrijft het op, een beetje spuug

op zijn uit oude kleding geknipte doeken, heft hij geen entree
op haar openingstijden? Waarom zegt hij

dat het een keuze is? De een neuriet als hij iets vertelt, de
ander zwijgt, een derde maakt lijstjes

met dat wat nog moet. Hij begint gewoon opnieuw. Eerst
wakker worden, dan opstaan. Eerst lezen,

dan pas begrijpen. Eerst voelen, dat vooral. De kilte van
haar dijen onveranderd, de tekening blauw.