Het is een kwestie van enkele dagen, zegt hij. Hij heeft het
niet over het einde van de pandemie, de wereld

of onze beschaving, hij markeert niet eindelijk onze relatie
maar hij maakt ook geen afspraak, hij praat over

het leven, de zoveelste verjaring, de tijd die hem ontbreekt.
De tijd die nooit bestaan heeft, dat einde overigens

ook niet. Alles lag open hoewel hij nu de begrafenis van
een vriend per ongeluk bruiloft noemt alsof

alles wat met een b begint voorin zijn mond ligt. Probeer
blond, denk ik of boom of binnen of vorm je

lippen tot een l. Dan zou er lief zijn of liefje desnoods en
volop leven maar nee, ik hoor het hem niet

zeggen. Ik denk aan mijn kookwekker die geen cijfers meer
heeft maar viltstiftstreepjes die afgeven aan je vingers.