Het zijn maar wolken die over de maan schuiven, zelfs geen
hele wolken maar van die doorgeknipte,

uitgescheurde flarden, met geel erin en iets roze en soms een
vage kleur blauw en toch lijkt het geheimzinniger

dan alles wat hierbinnen gebeurt hoewel ook hier het zwart
wordt doorklieft en we moeten wachten tot het

lichtje weer knippert en we van start kunnen gaan met een
onbeholpen tekst die als altijd alles weer probeert

heel te maken of te houden. Soms zijn we het ding gewoon
kwijt en staren, tellen tot meer dan tien, proberen

niet te denken dat alles persoonlijk is zoals onze vader vroeger
bij de stem in de auto dacht dat het een echte mevrouw

was die daar op zijn schoot zat. Zoals hij nu misschien zijn
favoriet hemellichaam kwijt is.