Dat je vervangbaar bent, dat er iemand is die het automatisch
overneemt, dat een ander even warm zal zijn, even

slim en even snel en half zo lief, natuurlijk niet helemaal. Dat
niemand afhankelijk is van de volgende stap,

een kusje op de knie, schatten in de jaszak en kijk wat er nog
in de tas zit. Dat niet alles om jouw hals hangt,

hoe vertrouwd het daar ook bungelt. Wist ik dat de juf ook
breien kan? Dat hij niet alles vertelt, liever niet

terwijl dat vertrouwen zo intens is, zo mooi. Dat we niet van
de weeromstuit alles gaan delen, dat we nooit zullen

zeggen hoe bang wij zijn. Een muziekje kan en dan ogen dicht
of heel dicht tegen elkaar aan in hetzelfde boek

maar dag zeggen zonder de wurgende verplichting te bellen bij
thuiskomst. Het wel willen maar niet doen.