Ik holde over straat, bloot en scheef, en stopte mijn kinderen,
ieder in een apart huis, onder de dekens en kuste hen

op het voorhoofd. Ik zag mezelf gaan, koud ook en haastig
maar vrolijk totdat ik mijn moeder zocht en haar

niet kon vinden. Morrelend aan een deur die niet openging.
Weer later lagen ze allemaal bij elkaar in haar bed,

als baby’s en identiek, zij de enige die sliep. Meestal is het
schaamte vanwege dat bloot waarmee je wakker

wordt, iets vergeten bent, oversteekt zonder uit te kijken.
Vaak is het die zoektocht die hopeloos en zonder

resultaat afloopt zodat je in de ochtend verdwaasd op de rand
van het bed blijft zitten. Een immense

teleurstelling en vermoeidheid, een waarschuwing voor de
volgende nacht, een zeker weten dat je geroepen had.